Με λένε Αντώνη. Κάθε καλοκαίρι πηγαίνω στη γιαγιά μου στη Θεσσαλονίκη, στην Ελλάδα, και στον παππού μου στην Καλαμάτα.

Τώρα, σχετικά με εμένα. Χορεύω πολύ καλά και πραγματικά μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει να παίζω με φιγούρες της ΝτεΑγκοστίνι και να παίζω κιθάρα, και επίσης ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ τα μαθηματικά.

Είμαι 9 χρονών. Όλη μου τη ζωή έχω ζήσει στο Βερολίνο, μάλιστα στο ίδιο διαμέρισμα. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου. Αυτό δεν ισχύει για τη μαμά και τον μπαμπά μου. Και οι δύο γονείς μου ήρθαν εδώ από την Ελλάδα. Η μαμά μου μετακόμισε στο Βερολίνο το 1998, δηλαδή πριν από 20 χρόνια. Ήθελε να ζήσει σε μια άλλη χώρα, εκτός από την Ελλάδα, και επειδή μπόρεσε να μιλήσει Γερμανικά, επέλεξε να σπουδάσει στο Βερολίνο. Όταν έφτασε στο αεροδρόμιο, είπε από μέσα της «Ποπό, τι έκανα;». Δεν ήταν εύκολο στην αρχή, αλλά μετά άρχισε να περνάει καλύτερα. Αυτό που της άρεσε περισσότερο ήταν να γνωρίζει ανθρώπους από όλες τις ηπείρους του κόσμου. Λέει, «Το Βερολίνο είναι το σπίτι μου, αλλά η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου».

Ο μπαμπάς μου ήρθε στο Βερολίνο το 2000. Είχε σπουδάσει στην Αγγλία. Όταν έφτασε εδώ, νόμιζε ότι ήταν παράξενα, αλλά ωραία. Χάρηκε όταν γνώρισε μια συμφοιτήτρια από την Ελλάδα και όταν βρήκε δουλειά γρήγορα, παρόλο που δεν μπορούσε να μιλήσει Γερμανικά. Λέει, «Είναι ωραία στο Βερολίνο».