Όταν η οικογένειά μου και εγώ μετακομίσαμε στη Γερμανία, ήμουν 3 χρονών. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, μόνο ότι είχε ήλιο στην Ελλάδα και όταν φτάσαμε στη Γερμανία έβρεχε. Το σπίτι μας δεν είχε πολλά έπιπλα, αλλά ο μεγάλος αδερφός μου και εγώ σκεφτήκαμε ότι αυτό ήταν καλό, γιατί έτσι είχαμε πολύ χώρο για να παίζουμε. Η μητέρα μου πάντα με μάλωνε που έκανα πολλή φασαρία επειδή ο μικρός αδερφός μου έπρεπε να κοιμηθεί. Ο αδερφός μου κι εγώ θέλαμε να πάμε στην παιδική χαρά, αλλά οι γονείς μου δεν μας άφηναν να πάμε, επειδή νόμιζαν ότι έκανε πολύ κρύο. Όταν έκανε λίγο πιο ζεστό καιρό, μας άφησαν να πάμε στην παιδική χαρά. Δεν καταλαβαίναμε ούτε λέξη από αυτά που έλεγαν τα άλλα παιδιά, αλλά εγώ απλώς πήγαινα στα παιδιά και έλεγα «Εινήνη». Ήθελα να πω το όνομά μου «Ειρήνη», αλλά ήμουν τόσο μικρή και δεν μπορούσα να μιλήσω σχεδόν καθόλου γερμανικά. Την πρώτη φορά που πήγα στον παιδικό σταθμό, όλα ήταν πολύ καινούρια για μένα. Αλλά μετά από λίγο καιρό γνώρισα μια φίλη, που ήξερε να μιλάει και ελληνικά και γερμανικά, και μου εξηγούσε τα πάντα. Τη λένε Εύη. Τώρα είμαι στην τέταρτη τάξη, έχω πολλούς φίλους, κάνω στίβο και παίζω πιάνο, και μου αρέσει να ζωγραφίζω και να χορεύω. Μου αρέσει η Γερμανία, οι φίλοι μου και το σπίτι μας.

Αλλά μου λείπει η Ελλάδα και η θάλασσα, ο ήλιος, το φαγητό και οι συγγενείς μου. Αν έπρεπε να μετακομίσω ξανά, εκτός από τα απαραίτητα, θα έπαιρνα μαζί μου τα φωτογραφικά μου άλμπουμ με φωτογραφίες από εδώ και από την Ελλάδα, τις ζωγραφιές μου, μερικά βιβλία, όλα τα σχολικά μου βραβεία από το σκάκι και τον στίβο, και όλες τις κάρτες μου με ευχές από τις φίλες μου.