Την τελευταία μας μέρα στη Συρία, στις 25 Απριλίου 2018, αποχαιρετήσαμε την οικογένειά μας και κλαίγαμε. Μετά βγήκαμε έξω και πήραμε ένα ταξί για τον Λίβανο. Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, ένιωσα την απώλεια της οικογένειάς μου και έκλαψα. Όταν φτάσαμε στον Λίβανο, πήγαμε στο αεροδρόμιο με ένα αίσθημα φόβου.

Περιμέναμε στο αεροδρόμιο για περίπου δυόμιση ώρες και μετά πήραμε την πτήση για Σουηδία. Είμασταν και λυπημένοι και χαρούμενοι. Όταν φτάσαμε στη Σουηδία, ήθελα να δω τον αδερφό μου. Όταν τον είδα, άρχισα να κλαίω και να γελάω, επειδή συναντηθήκαμε. Μετά περιμέναμε δύο ώρες για το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο Λίνκεπινγκ, όπου συνάντησα τον θείο μου.

Ήμουν χαρούμενη, και αυτό ήταν το ταξίδι μας στη Σουηδία. Όταν πέρασε μια εβδομάδα, άρχισε να μου λείπει η οικογένειά μου όλο και περισσότερο.

Εγώ ήμουν μαθήτρια και η μητέρα μου ήταν νοικοκυρά και ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Ήρθαμε στη Σουηδία από τη χώρα μας για να ζήσουμε με τον αδερφό μου. Φοβόμουν να έρθω στη Σουηδία, αφού δεν γνωρίζω κανέναν εδώ. Ήταν δύσκολο να αφήσω την οικογένειά μου. Μου λείπει η οικογένεια και οι φίλοι μου και ο καθαρός αέρας το πρωί.