Η ιστορία μετάβασης του Παρβίζ

Μετακομίσαμε για το καλό σου. Φοβάμαι, ειδικά τη νύχτα, στο παλιό σπίτι, μόνος. Ήταν πολύ δύσκολο να αφήσω την οικογένειά μου. Μου λείπει η μητέρα μου, ο αδερφός μου, η γιαγιά μου, ο θείος και η θεία μου. Δώσαμε στους φίλους μας ένα άλμπουμ και βγάλαμε μια φωτογραφία μαζί και κλαίγαμε. Ο φίλος μου μου έδωσε ένα δαχτυλίδι.

Γεια σας!

Από την αρχή, ζητήσαμε βοήθεια από τον ΟΗΕ για να φύγουμε από το Ιράν. Δεν έχω πατέρα. Είμαστε μόνο εγώ, η μητέρα μου, ο αδερφός μου, ο θείος και η γιαγιά μου. Για 7 χρόνια, η μητέρα μου πάσχιζε να φύγουμε από το Ιράν, και μια μέρα λάβαμε μια επιστολή και η επιτολή έλεγε ότι θα φεύγαμε για τη Σουηδία μέσα σε ένα μήνα. Το είπαμε σε όλους και φτιάξαμε τις βαλίτσες μας. Βάλαμε μέσα μια φωτογραφία της γιαγιάς μου. Η μαμά μου έβαλε μέσα στη βαλίτσα ένα φουστάνι και μια φούστα και σορτσάκι και εργαλεία που χρειαζόμασταν. Αγοράσαμε αεροπορικά εισιτήρια και είπαμε αντίο σε όλους. Πήγαμε στη Σουηδία μέσω Τουρκίας και πήγαμε στο Λίνκεπινγκ, όπου μας συνάντησε μια γυναίκα που λεγόταν Πουράν. Μετακομίσαμε στο διαμέρισμά μας και μετά από λίγες εβδομάδες πήγαμε σχολείο. Η ζωή χωρίς μπαμπά είναι πολύ σκληρή, και η μεγαλύτερη ευχή μου είναι να τον βρω.