Η μουσική του Κέβιν

Όταν ήμουν παιδί, δεν άκουγα μουσική και τόσο, εκτός από κάποια συγκροτήματα χιπ-χοπ της δεκαετίας του ’90, που άκουγε παλιά ο πατέρας μου. Του πατέρα μου του άρεσαν οι 2pac, The notorius B.I.G. και 50 cent. Δύο χρόνια αργότερα, μετακόμισα από το Φορνόβο στο Κολλέκιο και άρχισα να ενδιαφέρομαι για το Dub Step και το Drop Low.

Οι γονείς μου συνειδητοποίησαν ότι ενδιαφέρομαι πραγματικά για τη μουσική, και έτσι μου αγόρασαν ένα beat maker και άρχισα να κάνω μαθήματα για δύο χρόνια. Τώρα παράγω μουσικές βάσεις κάθε είδους. Το μουσικό μου ρεπερτόριο είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι ήταν πριν. Ακούω μουσική T-rap, ιταλική και αμερικανική. Το τραγούδι που με σημάδεψε περισσότερο είναι το:

“Quello che voglio” (“Αυτό που θέλω”) του Laioung. Τα λόγια αντιπροσωπεύουν εμένα και την οικογένειά μου.

Ο Laioung λέει ότι έχει φτωχική καταγωγή και ότι δε γνώρισε τους γονείς του επειδή πέθαναν κατά τη διάρκεια ενός πολέμου.

Οι γονείς μου ήταν φτωχοί, ο πατέρας μου ζούσε σε ένα μικρό σπίτι με τις αδελφές και τους αδερφούς του, και κάθε μήνα έπρεπε να πηγαίνει στην Ελλάδα για να δουλέψει και να βγάλει χρήματα για να αγοράσει φάρμακα για τον παππού μου που ήταν άρρωστος, και μάλιστα εκείνος (ο παππούς μου), πέθανε μετά από λίγο καιρό. Η μητέρα μου ξυπνούσε κάθε πρωί πολύ νωρίς, για να πάει με τους αδελφούς της να μαζέψει σταφύλια και μανταρίνια στα χωράφια.

Το κείμενο του τραγουδιού λέει:

Δουλεύαμε και σκεφτόμασταν το μέλλον,
Δεν άκουγα τα λόγια τους
Επειδή οποίος μισεί ποτέ δε θα γίνει καλύτερα,
Επειδή οποίος μισεί δεν θα ξυπνήσει ποτέ.

Ο πατέρας μου έφτασε στην Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ως παράνομος μετανάστης. Έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιταλία. Όταν έφτασε στο Λέτσε, πήγε να εργαστεί ως τοιχοποιός, και αργότερα ως αγρότης στη Νάπολη. Μετά από δύο χρόνια πήγε στη Βόρεια Ιταλία και άρχισε να εργάζεται σε ένα εργοστάσιο στη Σάλα Μπαγκάντσα (κοντά στην Πάρμα), και στη συνέχεια μετακόμισε στο Λεμινιάνο (Κολλέκιο) με τους αδελφούς του. Μετά από λίγο ο πατέρας μου και οι αδελφοί του έγιναν γνωστοί ως εξαιρετικοί μάστορες και έτσι αποφάσισαν να ανοίξουν το δικό τους εργοστάσιο στην Πάρμα. Η μητέρα μου έφτασε στην Ιταλία όταν ήταν 18, και εργάστηκε σε πολλά διαφορετικά μέρη ως καθαρίστρια ή ως λαντζέρισσα. Είχε προβλήματα με την Ιταλική γλώσσα, αλλά τελικά την έμαθε και έγινε επαγγελματίας αισθητικός. Τώρα εργάζεται στο Κολλέκιο. Μετά από επτά χρόνια, άνοιξε το δικό της κατάστημα. Η ιστορία της οικογένειάς μας έγινε τόσο διάσημη που δύο τοπικές εφημερίδες πήραν συνέντευξη από τους θείους μου και τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου αποφάσισε να κρατήσει τις σελίδες της συνέντευξης.

Για μένα η μουσική περιγράφει πώς είμαστε, εσωτερικά και εξωτερικά, περιγράφει τις πιο όμορφες στιγμές και τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής μου, αλλά επίσης περιγράφει τις θλιβερές στιγμές, όταν υποφέρουμε γιατί μας λείπει κάτι ή κάποιος που αγαπάμε. Η μουσική είναι ένα θεμελιώδες κομμάτι του ταξιδιού μας, μας βοηθά να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να κάνουμε πράγματα που δεν γνωρίζαμε πριν. Νομίζω ότι η μουσική είναι πολύ σημαντική για τη ζωή μου.