Η βιογραφία της Αλίτσε

Γεια! Το όνομά μου είναι Αλίτσε και είμαι ένα μοναχοπαίδι δεκατριών χρονών.

Η οικογένειά μου είναι από…
Οι γονείς μου γεννήθηκαν στην Πάρμα, αλλά ο πατέρας μου έζησε στο Γκαϊάνο, κοντά στο Κολλέκιο, και η μητέρα μου στη Σάλα Μπαγκάντσα.

Ζω στο…
Τώρα ζω στο Γκαϊάνο, κοντά στους γονείς του πατέρα μου, τους παππούδες μου.Το Γκαϊάνο δε μου αρέσει και τόσο, αλλά νομίζω ότι δεν το άφηνα. Είναι λίγο βαρετό, και έχει λίγους έφηβους σαν και μένα, αλλά προσπαθούμε να περνάμε καλά μαζί ούτως ή άλλως. Για παράδειγμα, μια φορά κάλεσα όλους τους ανθρώπους της ηλικίας μου στο σπίτι μου να παίξουμε μαζί και να δούμε ταινίες.Το σπίτι μου είναι σε έναν όροφο, έχει δύο μπάνια, δύο υπνοδωμάτια, ένα γραφείο, μία κουζίνα, ένα σαλόνι και δύο ντουλάπες αποθήκευσης. Είναι αρκετά μεγάλο για εμάς.Όταν ήμουν ακόμα στην κοιλιά της μαμάς μου, οι γονείς μου ζωγράφισαν το δωμάτιό μου μαζί με κάποιους φίλους τους, οπότε τώρα, στον τοίχο του δωματίου μου θα βρείτε όλους τους ήρωες του κινούμενου σχεδίου “Νέμο”. Θα ήθελα να το ξανασχεδιάσω με κάτι πιο προσωπικό, όπως φωτογραφίες δικές μου και των φίλων μου.

Όταν ήμουν παιδί…
Ήμουν ένα υπέροχο, περίεργο και τεμπέλικο μωρό. Όταν ήμουν μικρό παιδί, συνήθιζα να λέω ότι δεν θέλω καθόλου αδέλφια, γιατί φοβόμουνα ότι οι γονείς μου θα τα αγαπούσαν περισσότερο από μένα.

Περίληψη...
Όταν ήταν εννιά μηνών άρχισε να μπουσουλάει, και την ημέρα των πρώτων της γενεθλίων άρχισε τα πρώτα της βήματα. Τον πρώτο χρόνο της ζωής της η μητέρα της δεν εργαζόταν, και πάντα έμενε μαζί της, έκαναν βόλτες μαζί, πήγαιναν στην παραλία, και η μικρή Αλίτσε μισούσε την άμμο αλλά αγαπούσε το νερό, και έτσι η μητέρα της την έφερνε στην πισίνα όταν δεν μπορούσαν να πάνε στη θάλασσα. Στον παιδικό σταθμό, η Αλίτσε ήταν ντροπαλή μέχρι που γνώρισε την Κιάρα Ρόλλο. Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, έβλεπε το αγαπημένο της κινούμενο σχέδιο, την “Αρκούδα”: το μικρό κοριτσάκι, η πρωταγωνίστρια αυτής της σειράς, έκλαιγε όταν έπρεπε να φυσήξει τα κεριά για τα γενέθλιά της, γιατί δεν ήθελε να μεγαλώσει, και εξαρτιόταν από τη μητέρα της. Άρχισε να λέει τα πρώτα της λόγια (μαμά, μπαμπά, Μπέπι, που ήταν η Μπέσι, το πρώτο της σκυλάκι) και την ίδια περίοδο βαφτίστηκε, εκεί που γεννήθηκε. Όταν έγινε τριών χρονών γράφτηκε στο προνήπιο, που της άρεσε να πηγαίνει, και ξεκίνησε να κάνει μαθήματα κλασικού μπαλέτου.

Συνήθιζε να μη χαιρετάει τους ανθρώπους, ακόμα και όσους ήξερε, και οι γονείς της δεν ήταν χαρούμενοι για αυτό. Φορούσε μόνο φούστες και τώρα, αντίθετα, φοράει μόνο παντελόνια. Στην ηλικία των έξι ετών άρχισε να πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο, και ακόμα έχει ωραίες αναμνήσεις από αυτό. Εκεί γνώρισε πολλούς καλούς ανθρώπους, αλλά επίσης άρχισε να μη συμπαθεί κάποιον.

Ήταν καλή στο σχολείο και οι γονείς της ήταν περήφανοι για αυτήν, είχε καλές σχέσεις με τους συμμαθητές της, και σήμερα επίσης είναι έτσι.

Θλιβερά πράγματα…
Όταν ήμουν έξι χρονών, ο σκύλος μου, η Μπέσι, πέθανε. Την αγαπούσα, πηγαίναμε βόλτες μαζί και παίζαμε και την οδηγούσα με το λουρί της, γιατί δεν με τραβούσε στο έδαφος, ήμουνα μικρούλα και το καταλάβαινε. Ήταν πολύ θλιβερό όταν πέθανε, έζησα πολλές ωραίες στιγμές μαζί της, όπως όταν πήγαμε στο Γκαρφανιάνα (βουνά) όλοι μαζί με τους γονείς μου.

Τώρα που είμαι κορίτσι…
Είναι αλήθεια ότι είμαι μοναχοπαίδι… αλλά υπάρχει ένα άτομο που γνωρίζω από τότε που γεννήθηκα και είναι σαν αδερφός μου, με βοηθάει, με στηρίζει, με κάνει χαρούμενη όταν είμαι λυπημένη. Έχουμε περάσει πολλές όμορφες στιγμές μαζί, αν και τσακωνόμασταν πολύ όταν είμασταν μικροί, αλλά, όσο μεγαλώναμε, σταματήσαμε να τσακωνόμαστε και γίναμε καλοί φίλοι. Είμαι γενναιόδωρη και κοινωνική κοπέλα.

Έχω δύο φανταστικούς γονείς, είναι σοβαροί όταν πρέπει να είναι σοβαροί και αστείοι άλλες φορές. Το όνομα του πατέρα μου είναι Λούκα, είναι αστείος, τρυφερός, του αρέσει να παίζει με παιδιά, όταν ήμουν παιδί μου αγόραζε πολλά παιχνίδια που μου άρεσαν και μου τα έφερνε όταν γυρνούσε από τη δουλειά, με κακομάθαινε λιγάκι. Είναι συνθέτης τραγουδιών και γράφει θεατρικά έργα.

Το όνομα της μητέρας μου είναι Κοστάντσα, με στηρίζει και με παρηγορεί, με βοηθάει, είναι υπέροχη και στοργική, είναι ο σωτήρας μου. Είναι πολύ καλή, αλλά όταν έχει νεύρα όμως, δεν μπορείς ούτε να της μιλήσεις! Τώρα πάω γυμνάσιο και παίζω βόλεϊ, μου αρέσει πολύ αυτό το άθλημα! Έχει γίνει πραγματικό πάθος για μένα! Μου άρεσε η ομάδα μου από την πρώτη φορά και εκεί βρήκα καινούριες φίλες, και τους λέω τα μυστικά μου. Ο προπονητής μας είναι μπαμπάς συμμαθητή μου και είναι πολύ καλός προπονητής που μας ενθαρρύνει και μας βοηθάει.

Η ζώνη άνεσής μου...
Το μέρος που νιώθω πιο ασφαλής και πιο άνετα είναι το κρεβάτι μου, επίσης εκεί γράφω τις εντυπώσεις μου από την ημέρα, πριν κλείσω το ημερολόγιό μου μέσα σε ένα ντουλάπι στο γραφείο μου.

Το σχολείο μου...
Πάντα πήγαινα σχολείο στο Κολλέκιο, παρόλο που είμαι από το Γκαϊάνο. Μου αρέσει να πηγαίνω σχολείο, αν και υπάρχουν μερικές μέρες που θα προτιμούσα να μείνω στο κρεβάτι, αλλά… δεν μπορώ, είναι υποχρεωτικό να πηγαίνω σχολείο! Αν και μπορεί να ακούγεται παράξενο, παραδέχομαι ότι μου αρέσει να μελετάω, κυρίως τα μαθήματα που αγαπώ. Η τάξη μου είναι μια καταπληκτική ομάδα, ακόμα και αν δε μοιάζει να είναι έτσι. Αναζητούμε ο ένας τον άλλον το απόγευμα, όταν δεν έχουμε σχολείο και, πριν από κάθε είδος σχολικών διακοπών, πάμε όλοι μαζί να φάμε πίτσα.

Στο σακίδιό μου θα βρείτε:
Μου αρέσει η μουσική και η φωτογραφία… Οπότε στο σακίδιό μου θα υπάρχει σίγουρα μια φωτογραφική μηχανή!
Το βράδυ, μου αρέσει να ακούω μουσική… μου αρέσουν σχεδόν όλα τα είδη μουσικής. Ο αγαπημένος μου τραγουδιστής είναι ο Shawn Mendes, πολύ θα ήθελα να πάω σε μια από τις συναυλίες του!