Η μουσική μου, οι αναμνήσεις μου

Μουσική… Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να την περιγράψεις. Μπορεί να είναι τρόπος διαφυγής, συναίσθημα ή απλώς μια διασκεδαστική δραστηριότητα. Μπορεί επίσης να σχετίζεται με αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία, από κάτι ευχάριστο που συνέβη στο παρελθόν. Επειδή μουσική δεν είναι μόνο να παίζεις τραγούδια σε ένα MP3 player: είναι ένας μυστικός κήπος που μπορείς να πας μόνος, όταν κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Αυτό είναι η μουσική για μένα. Το όνομά μου είναι Ελεονόρα και είμαι 12 χρονών. Θα προσπαθήσω να περιγράψω τη ζωή μου μέσα από τη μουσική που αγαπώ. Η μουσική πάντα έπαιζε τεράστιο ρόλο στη ζωή μου και συντροφεύει πολλές αναμνήσεις μου από όταν ήμουν πολύ μικρή. Όταν ήμουν τεσσάρων χρονών, τρελαινόμουν να ακούω τη μουσική από μια σειρά κινουμένων σχεδίων που έβλεπα, που λεγόταν “Μάγια η μέλισσα”. Θυμάμαι ότι έβλεπα το ίδιο επεισόδιο κάθε βράδυ για έναν μήνα, και λεγόταν: “Μια μέρα με αέρα”. Κάθε βράδυ μετά το φαγητό, πλησίαζα στη θέση μου κοντά στην τηλεόραση και άρχιζα να βλέπω την αγαπημένη μου σειρά, τραγουδώντας τη μουσική της, που την ήξερα απέξω! Το λάτρευα γιατί μπορούσα να καταλάβω τις λέξεις και με γέμιζαν χαρά. Έχω μια άλλη ανάμνηση που σχετίζεται με τη μουσική: μόλις είχε γεννηθεί η αδερφή μου, ήμουν 5 ή 6 χρονών, και η μητέρα μου κι εγώ χορεύαμε στις νότες του τραγουδιού μιας Ιταλίδας συνθέτριας, που λέγεται Ελίζα. Δε θυμάμαι ακριβώς πιο τραγούδι ήταν, αλλά θυμάμαι ότι ήταν γλυκό και με έκανε να αισθάνομαι ασφαλής. Θυμάμαι επίσης ότι η αδερφή μου πετούσε την πιπίλα της στο πάτωμα, και η μητέρα μου κι εγώ αναγκαζόμασταν να σταματήσουμε να χορεύουμε. Χρειαζόταν την προσοχή μας!

Τώρα έχω ανακαλύψει κάποιους άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Sfera Ebbasta, ο Ghali, κυρίως τραγουδιστές “τραπ”. Υπάρχει ένα τραγούδι που μου αρέσει περισσότερο, και που είναι διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα: “Vivere a colori” (“Ζώντας με χρώμα”), της Αλεσάντρα Αμορόζο. Ερωτεύτηκα αυτό το τραγούδι από την πρώτη φορά που το άκουσα!

Ίσως επειδή τα λόγια του με περιγράφουν… δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως όταν το ακούω, νιώθω απίστευτα χαρούμενη, νιώθω ευτυχισμένη, ξεχνάω πού είμαι και σκέφτομαι μόνο να χορέψω και να τραγουδήσω δυνατά! Οι στίχοι που μου αρέσουν περισσότερο από αυτό το τραγούδι, είναι οι εξής: “Και νομίζω ότι είσαι ένα λουλούδι, με σπάνιο χρώμα, που μπορεί να μένει ακίνητο και να κοιτάζει αλλού, και πάνω από αυτά που βλέπεις, πάνω από αυτά που ακούς…”. Είναι απλά φανταστικό: μιλάει για την αγάπη, αλλά όχι με συνηθισμένο τρόπο, μιλάει για όνειρα που γίνονται φιλοδοξίες. Μιλάει για μια αγάπη που δεν φοβάται να την ανακαλύψουν και να γίνει γνωστή στον κόσμο. Η μουσική θα είναι πάντα ο “μυστικός μου κήπος”, πάντα θα είναι εκεί όποτε τη χρειαστώ, και ξέρω ότι πάντα θα με βοηθάει, πάντα θα είναι τμήμα της ζωής μου. Ακούμε μουσική για να ακούσουμε τις λέξεις που ποτέ κανείς δεν μας έχει πει.