Η προσωπική ιστορία του Μεχντί

Η μεγαλύτερη κοινή ομοιότητα ανάμεσα σε μένα και τους συμμαθητές μου είναι η φτώχεια. Όλοι με κάποιο τρόπο πέρασαν δύσκολα στην πατρίδα τους.

Είμαι Αφγανός αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ιράν. Δε θέλω να μιλήσω για μερικά άσχημα πράγματα στο Ιράν αλλά δεν είχα ωραίες και δίκαιες εμπειρίες στο Ιράν από συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες. Σου φερόντουσαν χωριστά, και αν ήθελες να έχεις καλύτερες επιδόσεις για μια καλύτερη θέση στην κοινωνία, σε ζήλευαν και σου φερόντουσαν άσχημα. Η μεγαλύτερη ευχή μου ήταν ένα πλεονέκτημα για καλύτερο οικονομικό κεφάλαιο, για να βοηθήσω άλλους μετανάστες που πέρασαν δύσκολα στη ζωή τους, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους και το πού ανήκουν, αν είναι μουσουλμάνοι ή μη-μουσουλμάνοι… αυτές είναι κάποιες από τις σκέψεις μου. Εγώ και η οικογένειά μου αναζητήσαμε να πάμε στη Σουηδία μέσα από τον ΟΗΕ για να ξεφύγουμε από τη φτώχεια.

Η οικογενειακή μας ιστορία. Στις 16/2 1397 ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Στις 23:00 φύγαμε από το σπίτι μας στην Τεχεράνη. Εξαιτίας διοικητικών προβλημάτων, μείναμε στην Τεχεράνη για μια εβδομάδα. Πετάξαμε για Κωνσταντινούπολη στις 24/3 1397, και φτάσαμε το πρωί της 25/3, Έφυγα από την Κωνσταντινούπολη στις 8:00 π.μ. και μετακόμισα στην πόλη μου.

Στις 14:00 φτάσαμε στον τελικό προορισμό μας. Αυτή ήταν η ιστορία της μετανάστευσής μας από το Ιράν στη Σουηδία. Στο Ιράν πήγαινα σχολείο. Ο μπαμπάς μου εργαζόταν ως οικοδόμος, η μητέρα μου εργαζόταν ως οικονόμος. Η μαμά και ο μπαμπάς αποφάσισαν να μετακομίσουμε επειδή δεν ήταν καλό μέρος για πρόσφυγες και για ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς χρήματα και χωρίς ασφάλεια. Δεν φοβόμουν κάτι συγκεκριμένο. Ήταν πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από φίλους και συγγενείς. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, τα φρούτα και τα παραδοσιακά τρόφιμα. Τα πράγματα που πήρα μαζί μου ήταν ένα αναμνηστικό μπουφάν, αναμνηστικά παπούτσια και μια αναμνηστική μπλούζα.